‘Kunst beeldt niet af wat zichtbaar is, kunst maakt zichtbaar’

 

Met dit adagium van de gerenommeerde Zwitserse kunstschilder Paul Klee (1879-1940) als uitgangspunt van je eigen schilderwerk schep je je een welhaast onbegrensde vrijheid. Vorm, kleur, formaat, stijl, techniek en materiaal zijn allemaal ondergeschikt aan wat je van je binnenste aan de buitenwereld wil laten zien. En als dat de “klik” geeft met de toevallige, geïntrigeerde, geprikkelde, geïrriteerde of soms ontroerde kijker dan zijn kunstenaar en kunstkijker bondgenoten geworden.

De zelfde gevoelens, emoties, afkeur, verbazing of verbijstering die de een voelt, maar de ander in verf weet vorm te geven. De liefdevolle band tussen (groot)ouders en hun kind in een portret, de rijkdom en de kracht van de ons omringende natuur in een landschap of zo maar een vaas met bloemen, de ontmoeting van mensen, de ellende die mensen elkaar aandoen, allemaal onderwerpen die “vragen” om een kleurrijke vertaling op doek.

Zo is er in de afgelopen dertig jaar een omvangrijk oeuvre gegroeid dat via galerieën, tentoonstellingen, opdrachten of toevallige ontmoetingen zijn weg heeft weten te vinden naar tientallen huiskamers en kantoren.

Elisabeth van Woerkom is lid van de (inmiddels ruim 100-jarige) Kunstenaarsvereniging Laren-Blaricum en exposeert regelmatig binnen en buiten het Gooi.